1928 yılına kadar Arap harfleri ile Türkçe yazıyorduk.

Ama, Arap değildik.

1928 yılından sonra Latin harfleri ile Türkçe yazmaya başladık.

Ama Latin olmadık.

Osmanlı Devleti zamanında ülke toprakları üzerinde bol miktarda Rum ve Ermeni vatandaşlarımız ile beraberce yaşıyorduk.

Bu vatandaşlarımız da bizim gibi Türkçe konuşuyorlardı.

Ama bir detay vardı.

Bu detay da, bu vatandaşlarımız Türkçeyi Rum veya Ermeni alfabesi ile yazıyorlardı.

Bugün biz, bir mezar taşında Rum veya Ermenice alfabeler görünce, bu yazıları okuyamıyoruz.

Bu mezar taşlarını yeni nesil Rum veya Ermeni gençleri de okuyamıyor.

Rum ve Ermeni vatandaşlarımızın geride bıraktığı bu mezar taşlarını veya geride bıraktıkları gazete, dergi, mektupları da okuyabilen çok az insan kaldı aramızda.

Çünkü, Rumca ve Ermeni alfabesi ile Türkçe yazılmış bu belgeler.

Bu belgeleri okuyabilmek için Türkçe bilmek ve Rum ve Ermeni alfabesinden anlamak lazım.

Bu yazıtlarda bin yıllık bir tarih ve gerçekler, gün yüzüne çıkmayı, bekliyor.

Biz, Üniversitelerimizin bazı bölümlerinde yalnızca Rum ve Ermeni alfabesini öğreterek bu gölgede kalmış yazıları okuyabilir hale gelebiliriz.

Bunu yalnız Rum ve Ermeni alfabelerini öğrenerek başarabiliriz.

Çünkü bu metinler Türkçe yazımmışlar.

Biz bugün Latince alfabeyi biliyoruz ama Latince metinleri anlayamıyoruz.

Yine Latin harfleri ile yazılan İngilizce, Almanca, İtalyanca metinleri okuyabiliyoruz ama anlamıyoruz.

Çünkü bu lisanları bilmiyoruz.

Çünkü, alfabe başka, o lisanı öğrenmek, okumak ve anlamak başka.

Biz de, bu Rumca ,Ermenice alfabeleri okuyamayınca, " Bunlar bizden değil "  diye es  geçiyoruz.

Halbuki kazım ayağı öyle değil.

Rumca ve Ermenice alfabesi ile yazılan bu Türkçe yazılar aynı zamanda bizim de tarihimiz.

Bu küçük adımı atar isek, koca bir dünyanın kapısından gireceğiz ve bambaşka bir dünyanın içinde bulacağız kendimizi.

Bu konunun Türkiye’nin gündemine girmesini, diliyorum.

Biz meydani boş bıraktıkça art niyetli bazı insanlar bu boşluğu haince dolduruyorlar ve canımızı sıkıyorlar.