HÜZÜNLÜ DEMOKRASİ

Eylül ayı hüzün ayı.

Hele hele ayın on ikisi yok mu?

O bambaşka..

Her 12 Eylül'de hüzünlenen bir yer  var.

Türkiye Büyük Millet Meclisi..

Gazi Meclisimiz.

Demokrasi hüzünlü...

Derin sessizliğe gömülen milletin sesi.

Duvarında yazılı ama yetim kalan,

“Egemenlik kayıtsız şatsız” ibaresi.

Kayıtlı ve şartlı günler.

Dibinden budanan siyaset ağacı.

Yasaklanan siyaset.

Veee...

Meclisi kapatan darbecilerin Eğemenlik Bayramı kutlaması

**

Yaprak yaprak dökülen yıllar.

Siyasetin büyük mühendisleri.

Dur denilenler,

Geç denilenler.

Sancılı geçiş arayışları.

Onlarca ay süren  tek kişilik "netekim" irade.

Dediğim dedik,

Çaldığım düdük misali

Ne günlerdi o günler...

**

Ben hep 11 Eylül gününü düşünürüm.

12 Saatte değişen kader(!).

Neden 10 Eylül sokaklar durulmadı acaba?

Neydi engel olan?

O sabah bıçak gibi kesilen her şey.

Sihirli(!) bir el sanki.

Acaba diyor insan...

Acaba...

**

Ne kadar da taze delikanlıydık o yıllar.

Tak diye selam vermeleri bile öğrenmiştik.

Duyardık şunu almışlar içeri.

Haber yokmuş..

Vay vayyy ara ki bulasın.

Haber alasın  oğlundan,yarinden,babandan abinden,

Zor yıllardı...

Hacı Dayı vardı büyüğümüz.

Örfi idare diye nitelerdi o günleri.

Zavallı bir yıla yakın tamirci çırağı oğlunu aradı.

Köyden bisikletle giderdi her gün...

Bir umut..

Evlat işte..

Sonra çıktı geldi..

Köy bayram yeri..

Sordu herkes..

Pür dikkat ,bir merak..

İsim benzemiş..

Anlatamamış..

Meğer nüfus kağıdını evde unutmuş.

Ben şu köyden Hacı Dayının oğluyum diye,

Anlatması da yedi  ay sürmüş.

Eee zor yıllar işte.

Anlayanı az yıllar.

Kurunun yanında yaşta yanar misali.

Kaybolan hayatlar,

Kaybolan yıllar..

Hüzünlü demokrasi..

Hüzünlü insanlar..

Demokrasiyi seviyorum.

Bunu bugün  haykırmak istiyorum.

Siz de haykırın...

YAŞASIN DEMOKRASİ..!

KAHROLSUN DARBECİLER!