Ne İşi, Ne Tecrübesi?

Her birimiz çocukluğumuza şöyle bir inelim ne dersiniz? Belki o çağlarda bir doktor görüp doktor olmak, bir mühendis görüp mühendis olmak sanki gözünüzün önüne geliyor gibi, istediğiniz o rollere büründüğünüz günler belki de elinde mikrofon şarkıcı olacağım ben cümleleri… Tabi annemizin topuklularını ve dudağımıza dağıtarak sürdüğümüz özellikle o pembe ruju…

İşte bende de o zaman bir TV aşkıdır gidiyor.

O zamanlar hiç kimse düşündüğü bir mesleğin zorlayıcı olacağının bilincinde değildir zaten. O mesleğe kavuşmak dışında gözler hiçbir şeyi görmez ve ister.

Belki duymuşsunuzdur, Türkiye’de Radyo ve Televizyon bölümünün mevcut olduğu İletişim Anadolu Liseleri var. Tabii son birkaç yıldır bu bölüm Meslek Lisesi adı altına girdi.  Lise tercih dönemimde diğer arkadaşlarım gibi değildim, istediğim bu bölümdü ve bu bölüme ne kadar erken ulaşırsam o kadar yararlı olacaktı.

Lise tercihlerimde ilk sıramda olan bu bölüm hayalimdi. Hayal gerçek oldu, başladık liseye ama işte… Başlamasa mıydık ne?

Gösterilmesi, yaşatılması gereken bu bölümü biz yazarak öğrendik. Bizi bu bölümden soğutan birçok nedeni sayabilirim. Çünkü bize bunları dile getirecek çok neden sunuyorlar. Radyo ve Televizyon bölümü mümkün olduğunda kendini geliştirmen ve kesinlikle uygulamalı olarak bunu öğrenmen gereken bir bölümdür.

Lisenin o teorik bilgilerini öğrendiğimiz döneminden sonra bir staj işi ellerimizden tutuyor.

İşte tam olarak burada hayaller ve hayatlar esprisini yaşadığım dönemle karşı karşıya kalıyorum.

Diğer arkadaşlarımın aksine daha iyi bir TV kanalında stajımı yapmaya başladım. Fakat işte hayallerim kendimi çok iyi geliştirmek iken bunun için elimizden tutan bir çalışma sektörü yoktu. Kendimiz öğreniyor, kendimiz bir şeylerin peşinden harıl harıl koşuyorduk. Fakat sonra bir şeyi fark ettim. Bir sunucu, gazeteci, spiker olmak için kesinlikle bu bölümü okumanıza gerek yokmuş, hiç kendiniz o toplara atmayın, çünkü elinizden tutan iyi bir adam varsa, siz zaten yerinizi bu sektörde de alırsınız.

Ekonomi okuyan bir kişinin kamera arkasında yönetmen olup oturarak kazandığı paradan memnun olmaması zaten her şeyi başlı başına anlatıyor.

Radyo Televizyon bölümü gereksiz bir şekilde, kendinizi geliştiremeyeceğiniz şehirlere dağılmış, birçok Üniversite’de bu bölüm okuyabilirsiniz. Çok fazla mezun verilirken, bu bölümden mezun olmayıp şans ve torpil ile sektöre giren insanları saymazken bile bu sektör her anlamda hayaller hayatlar esprisini çok gerçekçi bir şekilde yüzümüze vuruyor.

Bu sektörde daha ilerisini görmek için her zaman deneyimlere ihtiyacımız var.

Herkes tutturmuş bir tecrübe diye gidiyor ama şu gerçeği neden kimse görmek istemiyor bu kişi karşına gelene kadar hep öğrenciydi ne işi, ne tecrübesi?

Şans ver ki tecrübe kazansın, şans ver ki kendinin farkına varsın.

Ama yok işsizlik her geçen gün artsın, insanlar psikolojik bunalıma girsin sonramı ne oluyor bu insanlara…

Ben şimdi soruyorum her şeyi görmek bu kadar zor mu?

Elinden gelen her şeyi yapan bizler neden istediğimiz, sevdiğimiz bölümden, meslekten vazgeçmek zorunda kalıyoruz?

Öğretmensin ama atanamıyorsun, bekliyorsun bekliyorsun bakıyorsun olacak gibi değil bulunduğun yer tahtanın önünde öğrencilerinle olmak değil, markette kasanın arkasında kasiyerlik yapıyorsun.

Hayat yine hüsran…

Fakat her şeye rağmen bu bölümden vazgeçmeyen bir tarafım da var. Kendimi nasıl geliştirebilirim, nasıl daha iyisini yapabilirim diye düşündükçe şansın yüzüme gülmeye başladığı şu günlerimi Üniversite hayatımda yaşıyorum. Elimden geldiğince kendimi geliştirip, bu sektöre güzel yerlerde yer almak istiyorum. Vazgeçmiş değilim, çünkü içimde hala bunu isteyen bir çocuk, var ve elinden geleni yapan bu kıza ben güveniyorum, yani kendime.