SAMİMİ GELMEYEN SAMİMİYET

Samimiyet yüreklerin hem konuştuğu hem de anlaşabildiği bir dildir, ancak çoğu kişinin yüreği o dili konuşmaya yetmediğini görüyoruz.

Samimi kavgaları severiz biz, samimi küfürleri de biliriz ama aynı zamanda samimiyetsiz gülüşlerin de, samimiyetsiz bakışların da ne anlama geldiğini anlamayacak kadar duygusuz değiliz.

En azından bu güne kadar yaşantımız boyunca samimi gelenler ile samimi niyetle gelenleri anlamayacak kadar kör değiliz diye düşünüyorum.

“Her yerde olmak gibi bir duan varsa, gönüllere gir; çünkü sevenler, sevdiklerini gönüllerinde taşırlar,” diyen Hz Mevlâna’nın sözündeki samimiyet hissedilmiyor mu? Gerçekten samimi duygularla iyi niyetle olunmayınca kimse kimseyi gönlünde taşıyamaz. Her zaman kullanılan şu sözü hatırlarım; “saygı mecburidir ama sevgi özgürlük ister”.  Sevgi aynı zamanda içinde saygıyı barındırırken saygı mecburiyeti, zorunluluğu, istemsizliği hatırlatır her zaman. Mecburiyetten gösterilen saygı her zaman samimiyetten uzak kalmıştır. Ama sevgi hep özgürdür…

Saygı istenmez, kazanılır ama samimi değil ise kazanılan saygı zorlayıcılıkla gösteriliyorsa karşımızdakine o zulümdür.  Saygıyı istediğine gösterip göstermemekte samimiyet gerektirir.

Samimiyet mesafelere bağlantılı değildir aynı zamanda. Dünyanın öbür ucunda olunsa da bir birine uzaklık samimiyetin, iyi niyetin önüne geçmeye engel olamaz.

Artık çoğu insanların sosyal medya paylaşımlarında kullandıkları dil ve görüntü de bile ne kadar içten, ne kadar samimi olduklarını anlamakta zorluk çekmiyoruz. Tribüne oynayanlarını fark etmemek için kör ya da sağır olmak gerekir. Herkes kimin ne amaçla hareket ettiğini, sahte gülüşleri o kadar iyi tanıyor ki! Gerçekte kendilerini tanımasak nerdeyse bizi dahi değiştiklerine inandıracak pozlar vermeleri taktire şayan…

Saygıyı ve sevgiyi mecburiyetten, göstermeniz gerekmeyecek kişilerle karşılaşmanız dileğiyle, kalbi güzel insanlara denk gelin.

Sevgiyle…