Terzi Hacı Fevzi: “Sanat meslekleri unutulmaya yüz tuttu”

Röportaj: Sinem Karakaya

Muğla’nın Menteşe İlçesi Arasta bölgesinde terzilik yapan Fevzi Şimşek, 12 yaşında başladığı mesleğini 50 yıldır bıkmadan yapıyor. Eskiden her şeyin el emeği göz nuru olduğunu söyleyen Şimşek, günümüzde ise fabrikalaşmadan dolayı sanat mesleklerinin unutulmaya yüz tutmuş olduğunu dile getirdi.

Yeni neslin sanat mesleklerine yönlendirilmesi gerektiğini söyleyen terzi Fevzi Şimşek ile söyleşimizi sizler için kaleme aldık.

-Sizi tanıyabilir miyiz?

Ben Fevzi Şimşek. 1949 doğumluyum. Doğum yerim İkizce köyü. 12 yaşında terzi çıraklığı için geldiğim Muğla’ya yerleştim. Terzi hacı derler bana.

-Bu mesleğe ne zaman ve nasıl başladınız?

İlkokuldan çıktım 12 yaşında terzi çıraklığına geldim Muğla’ya. Askere gidinceye kadar çıraklık yaptım. Askerden geldikten sonra 1971 senesinde terzi dükkânı açtım. O zamandan beri bu mesleği yapıyorum ama bıraktım artık terzilik yapmıyorum yaşımdan dolayı şu an sadece konfeksiyon yapıyorum.

-Muğla’nın en eski ve tanınmış terzilerinden birisiniz. Bu işin sırrı nedir?

Mesleğimi iyi yapardım ben. Eskiden insanlar birbirine güvenirdi. Güven vardı. Biz sanatkâr insanlarız. El emeği iş yapardık. İşimizi de düzgün yapardık. Bir meslek altın bilezik demektir. İşimizi hep severek yaptık.

-Eleman yetiştiriyor musunuz? Bu mesleğin geleceğini nasıl görüyorsunuz?

Zamanında çok yetiştirdim. Muğla’daki terzilerin çoğu benim elemandı. Şimdi hepsinin birer dükkânı oldu. Zaten sanatkâr yetişmiyor artık. Şu anda yok. İstesek de bulamıyoruz. Sadece benim için değil hiçbir sanatkâr eleman bulamıyor artık. Tek başımıza açıyoruz, kapatıyoruz. Sanatkâr diye bir şey yok artık. Her şey hazıra döndü. Ben bile yani mesleği bıraktım. Unutulmaya yüz tutmuş meslekler arasında bizde varız. Muğla’da bugün takım elbise dikecek terzi yok. Mağazalar büyüyünce küçük esnaflarda haliyle daha da küçüldü. Bizde burada öyle vakit geçiyoruz yani. Bu mesleklere, sanat mesleklerine teşvik olması lazım. Eskiden her berberin yanında, ayakkabıcının yanında çırak olurdu. Bugün bomboş. Sadece boy kısaltma, kol kısaltma vakit geçiriyorlar. Şimdiki insanlar terlemeden para kazanmak için devlet kapısı bekliyor. Ama bizim zamanımızda meslek altın bilezikti. Biz ustalara para veriyorduk bize meslek öğretmeleri için. Sonra devir değişti. Şimdi çırak geldi mi kaç para vereceksin diye soruyorlar. Babam beni terzi yanına ilk verdiği zaman eti senin kemiği benim diye verdi yani. Dürüstlük vardı önceden şimdi yok. Muğla’da terzilik son seviyedeydi. Yarış vardı terziler arasında. Paris diplomalı terziler vardı. Ama şimdi hepsi bitti. Meslek aç bırakmaz insanı. Okullarda bu mesleklere yönlendirilecek. Meslekler diye bir ders koyacaklar tek tek anlatacaklar başka türlü biz yok olur gideriz.

-Severek yapıyor muydunuz mesleğinizi?

Çok severek yapıyordum. Severek yaptık şimdi yap desen yapamayız. Yaş geçti. Yaş 70 gözüm görmez, kulağım duymaz bu saatten sonra terzilik mi yapılır. Sanatkâr çok önemlidir. Eli öpülecek kişidir sanatkâr. Her şeyi yapardım ben. Çok elbise, takım diktim zamanında.

-Bu mesleğin püf noktası nedir?

Bu mesleğin püf noktası işini severek yapmak ve ustalık. Severek yaptın mı işini de bildin mi gerisi geliyor zaten.

-Peki, neden Arasta?

Eskiden burası meşhurdu. Pazar yeriydi buralar. Eskiden arasta da ne ararsan bulurdun. Kalaycısından semercisine herkes burada bulunurdu. Bütün buralar sanatkârdı. E şimdi merkez aşağıya kayınca mahalle arası kaldı. Şimdilerde kıymeti kalmadı artık. Sadece bilen kişiler geliyor. Biz eski insan olduğumuz için buranın tarihi ve samimi ortamını seviyoruz.

-Söyleşimize eklemek istediğiniz bir şey var mı?

Mesleğimiz hakkında hayırlısı olsun. Umarım birçok meslek gibi eğer eleman yetişmezse bitecek bir meslek. Her şey için teşekkür ederim. Güzel bir röportaj oldu. Buraya kadar geldiniz emek verdiniz. Umarım unutulup giden meslekler arasında yer almayız.