Yine geldik mi Cumartesi’ye?

Güzel bir hafta sonu. Gökyüzü yarı açık yarı kapalı olsa da gönüller açık ne de olsa. O gönüllerden içeriye ferah bir nefes gibi rahatlatan bir hafta sonu geçirecek. Bugün ne uzaklara gideceğiz sokak sokak gezip, dolaşacağız ne de Muğla’nın içinde sıkışıp kalacağız. Bu hafta sonunu sadece kendimize ayıracağız. Ne eskisi gibi gezecek zamanımız var, Ne de kafa dağıtmak için çabalamamız gerekecek çünkü yeterince ortalık kafamızı dağıtacak seviyede olacaktır.

***

Karar almak, sonuca varmak değil; kendinde kalmaktı. Kendiyle kalmaksa en güzel havuzu insanoğlunun. (Derinliğini bilmediği tek havuz?) Bilmekten korktuğu, deneyimleyerek bulduğu, suyunu yuttuğu, mutlu olduğu, bazen en büyük mutsuzluğu.

***

Ben suyum!

Sonuçta benim suyum! Bir sabah uyandım ve artık bu suyu içmemeye karar verdim büyük bir sükûnetle. Kendimde kalmayı, kendimle kalmayı hediye ettim kendime. Sonuçsuz ve sonsuz bir mutluluktu.

***

Ve bilmiyorum neden korkuyorsak…

Bu hayatta kendimize neyi hediye ediyorsak en çok ondan mutlu oluyoruz. Bu hayatta neyden en çok korkuyorsak (ve bilmiyorum neden korkuyorsak) ondan mutsuz oluyoruz. Kimi seviyorsak onunla kalıyor, kime açsak en çok ona susuyoruz.  Bu hayatta kendimize neyi hediye ediyorsak en cok ondan mutlu oluyoruz.

***

Karışmıyorum...

Gözlerini hata bulmak için açan, sevgisiz ve farkındalığı eksik insanoğlunun en sevdiği fiil köküydü; -tüket(mek). Fütursuzca harcıyordu kendi suyunu. Bu da bir karardı sonuçta. Karışmıyorum, karıştırmıyorum..

***

Time wasting experiment...

Alyson Provax geldi aklıma. Çalışmalarını çok sübliminal ve bir o kadar da gerçekçi bulduğum, 'time wasting experiment' yani 'zaman harcama deneyimi' güncesinin sahibi... Bu kadar basit değil. Hepsini okudum, aktarmak istediğim tek bir cümle dönüyor beynimde. -Zaman yok ve biz bizim olmayanı harcıyoruz. Hayatımızın kaç dakikasını hangi öfkeye harcayarak, kaç dakikasını hedefe ulaşmaya çalışarak, bilmiyorum kaç dakikasını sadece ve sadece sahip olmaya çalışarak geçiyor ve gidiyoruz...

***

Başarı mı?

Sonra adını 'başarı' koyuyoruz ve (aferin bize) çok mu başarılı oluyoruz? Adını güzel koyunca çok mu güzel oluyor insanoğlu? Yoksa hırsları büyüdükçe arınıyor mu? Karışmıyorum ve karıştırmıyorum.

***

Hayatta her şeyin bir adı olduğuna inanırız. Ama öyle bir gün gelir ki adını koyamadıklarımız olur. Yere göğe sığdıramadığız. Kalbimizde taşıyamadığımız... Her şey yolunda gider kendi gözlerimiz önünde. Oysaki her şeyi içimizde taşırız. Arabaya binmişte nereye gideceğimiz bilmeyen bir yolcuyuz hayatta

Neyi nasıl yapacağımıza karar veremeyen ve adını koyamayan insanlarız. Kalpte de aynısını yaşarız. Doğruyu bulduk sanırız oysaki yanlışların içinde boğuluruz. Sevmeyi en iyi bilenlerdeniz. Ama sevgiyi o insana anlatamayacak kadar korkağız... Bazen karşına çıkıp uğruna dünyayı yakmaya çalışırsın ve sonra vazgeçersin çünkü kararsısın adını koyamazsın... Biz hayatı acımasız biliriz oysaki insanları acımasızdır. Her şeyi kader deyip geçiyoruz. Oysaki kendi kaderimiz kendimiz belirliyoruz. Çünkü evet demekte kendi elimizde, hayır demekte.  Kısacası yüzmek isteyip de yüzmeyi bilmeyen, ama yüzmek için ısrar edip denize atlayıp çırpınanlardanız. Biz ya hayat da tutan tek bir cümle içeresin deyiz. Her ne kadar gerçek olmasa da, mutluluk bize gelmese de HER ŞEY GÜZEL OLACAK deriz kendi kendimize

Bir tesellidir bu bizim için Gerçek olmasa da inanıyorum ki BİR GÜN; “HER ŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK”

***

Hayatımın 30 dakikasını bu yazıyı yazarak harcadım. Sizler de birkaç dakikanızı ayırarak okudunuz. Ne kadar azsak, o kadar çoğuz. Ne kadar aydınlıksak, o kadar deriniz. Ne kadar deneyimlersek, o kadar büyüğüz. Ne kadar seversek, o kadar mutluyuz.  Suyunu yuttuğum, kendimi bulduğum, mutlu olduğum,  derin bulduğum, öznesi olduğum. Pazartesi görüşmek üzere…