Onu çok geç tanıdım. Ulalı yönetmen Yüksel Aksu bir ilki gerçekleştirmek için Muğla’da çalışıyordu. Oscar’a aday gösterilen “Dondurmam Kaymak”ın çekimlerine yeni başlamak üzereydi. Muğla Atatürk stadyumunda biri motosiklet kullanmaya çalışıyor peşinde onu tutmaya çalışan üç, beş kişi koşturuyordu. Görüntü bana ilginç gelince içeri girdim. Çekilecek olan filmin çocuk oyuncuları motosikleti kaçırma sahnesinde nasıl kullanacaklarını öğreniyordu. Kenarda yedek kulübesinde oturmuş insanlarla sohbet ederken sürekli gülen herkesi de güldüren biri dikkatimi çekti. Biraz yaklaşıp sohbete dahil oldum. İlk kez o gün tanışmıştım Turan ağabey ile.

***

Film setine kimi zaman onu ziyarete gittik. Uzun olmasa da kısa ama mesaj dolu sohbetler ettik. Filmin ilk Muğla galasında Antalya Altın Portakal Film festivallerini aratmayan görüntüler vardı. Usta yönetmen Yüksel Aksu’nun bu işte bir parmağı var galiba ediğimde Turan Özdemir, “Ulalı değil mi o ondandır . Muğlalılar havayı sever. Nasıl attık ama havamızı” demişti bana. Haksızda değildi diğer festivallerde üstü açık arabalarla kortej yapanlar bu kez tamamı amatör olanların kortejini sokaklarda alkışlıyorlardı. İstanbul galası ve sonrasında televizyon programları ile büyük bir çıkış yakaladı Dondurmam Gaymak. İzmir galası için yerel oyuncular ile hareket ettik. İzmir’de salona girmeden önce neredeyse herkesi tek tek karşıladı Özdemir. Birlikte rol aldığı küçük büyük demeden herkesi sıkıca kucaklıyordu. İzmir’in tam da merkezinde kocaman bir Muğla bulutu oluşmuş sağanak şeklinde yağıyordu.

***

Sonraki dönemde ise Turan ağabeyle daha uzun sohbetler etme şansımız oldu. Genelde akşam saatlerinde yemek masasında başlayan sohbetlerimiz sabahın ilk ışıklarına kadar sürüyordu. Türkiye’den sinemadan en çok da hayattan konuşuyorduk. Hayata dair her şeye değer veriyordu. 21 Mayıs 2010 günü Bodrum Ortakent yolun üzerindeki kedinin ezilmesini önlemeye çalışırken bir motosikletin çarpması sonucu ağır yaralandı. Beyin kanaması geçiren Özdemir 9 Haziran 2010 gününe kadar yoğun bakımda kaldı. Sonrasında bir süre dinlendi. Kaza sonrasında ne zaman bir araya gelsek ban hep hayattı boşa geçirmeden yaşamak gerektiğini anlatırdı. Önceki gün onu ebediyete uğurladık. Ben onu tanıma şansına erişenlerden biriydim. Baba ocağında yapılan son törende konuşan yönetmen Talip Karamahmutoğlu, “bizim için Turan Özdemir sinemanın efesiydi.” Cümlesini kurunca rahat uyu Turan ağabey çünkü senin anlatmak istediklerini yaşam felsefeni herkes anlamış diye geçirdim içimden. Bu günkü yazının başlığı da son projesinin yönetmenin ağzından gelmiş oldu. İnsanlar yaptıkları ile anılır ve yaşatılır. İşte sadece kamera karşısında Turan Özdemir;

2011 - Pis Yedili

2010 - Geniş Aile

2009 - Gölgedeki Renkler

2009 - Babam Büfe

2008 - Üvey Aile

2008 - Mevlana Aşkın Dansı

2008 - Geç Gelen Bahar

2008 - Yağmurdan Sonra

2007 - Adem'in Trenleri

2007 - Mavi Gözlü Dev

2007 - İki Yabancı

2005 - Dondurmam Gaymak

2004 - Kadın İsterse

2004 - Cennet Mahallesi

2003 - Estağfurullah Yokuşu

2002 - Çekirdek Aile

2002 - Aslı ile Kerem

2001 - Tatlı Hayat