Bazen yaptığınız işin ne kadar önemli olduğunu unutursunuz. Bir haber yapılır ardından kamuoyu o konuda bilgilendirilir iş biter. Geçtiğimiz eylül ayında gelen bir telefonla haber merkezimiz hareketlendi. Telefondaki erkek sesi kardeşinin 25 gündür kayıp olduğunu söylüyordu. Kendisini görüşmek için gazetemize davet ettiğimizde vakit kaybetmeden geldi. Sırasıyla olayın nasıl gerçekleştiğini anlattı. Vakit kaybetmeden haberi toparlayarak önce gazetemizin İnternet sitesine ardından da sayfalara yerleşmesini sağladık.

***

O gün haber şu satırlarla başlıyordu; “26 gündür haber alınamayan 57 yaşındaki Güzide Pembe Yıldız’ı kardeşleri her yerde arıyor. Yatağan’da yaşayan kardeşini ziyaret etmek için Muğla’ya geldi. Kardeşini ziyaret ettikten sonra 31 Ağustos günü memleketi Ceyhan’a gitmek için Muğla Otogarına geldi. Burada kendi oğlu ile tartışan G.Pembe Yıldız kayıplara karıştı. 26 gündür haber alınamayan G.Pembe Yıldız’ı arayan kardeşleri sosyal medya üzerinden paylaştıkları kayıp ilanları ile ablalarını arıyor. G.Pembe Yıldız’ın kardeşi Ahmet Sönmezler yaptığı açıklamada, aramalarına rağmen annelerini bir türlü bulamadıklarını, hayatından endişe etmeye başladıklarını belirtti. Kardeşini görenlerin en yakın güvenlik görevlilerine yada 0 544 549 59 09 telefon numarası ile kendilerine ulaşmalarını istiyor.”

***

Haberin yayınlandığı tarihten bu yana aralıklı olarak Ahmet Sönmez’le görüştük. Umutlarını hiç kaybetmemişler ve aramaya devam ediyorlardı. Önceki gün geç saatlerde bir telefon sesi ile uyandım. Uyku sersemi el yordamı ile bulduğum telefonu açarak cevap verdim. Telefondaki ses sürekli dua ediyordu. Bir an acaba rüyadamıyım yada kimin başına kötü bir şey geldi acaba diye düşünmeye başladım. Biraz dikkatimi toplayarak telefona baktım arayan Ahmet Sönmez. “Ahmet bey sakin olun sorun nedir” diye sordum. Ahmet telefonda bu kez bizlere dua etmeye başladı. “Allah sizlerden razı olsun…..” sonrada devam etti, “Sorun yok aksine mutlu haber var. Kardeşim bulundu.” Kendilerine gözünüz aydın olsun diyerek mutluluklarını paylaştım tam telefonu kapatacaktım dikkatimi tek noktaya topladı o ses, “Kardeşimin bulunduğunda ihbar eden kişiler sizin sitenizden haberi okumuş. Kardeşimi görünce aylar sonra tekrar haberi okumuş ve bizlere haber verdi” dedi. Bu cümleler üzerine neler hissettiğimi kelimelerle anlatmak mümkün değil. Bir annenin çocuklarına ve ailesine kavuşmasına vesile olmak. İşte bazen yaptığımız ve unuttuğumuz şeylerin ne kadar önemli olduğunu bize böyle hatırlatıyor zaman.

***

Son dönemde akıllara gelmeyen her şeyi yaşıyor gazeteciler. Yerelde bizler gelen tehdit telefonlarına hatta uzaktan araç takiplerine alıştık. Ulusal basında da gazetelerin basılmasına gazetecilerin dövülmesine hatta Çetin Emeç, Abdi İpekçi, Uğur Mumcu gibi meslek büyüklerimizin öldürülmesini bile gördük. Neler görmedik ki? Bir gazetecinin en zor anı olsa gerek bir haberi neden yaptığını açıklaması. Bir itfaiyeci yangını neden söndürür?, bir doktor hastasına neden ilaç yazar?, bir fırıncı neden ekmek yapar?, bir imam neden namaz kıldırır?, Bir aşçı neden yemek yapar?, bir aktör neden rol yapar?, bir ambulans şoförü neden gaza basar?, bir arıcı neden bal üretir?, bir armatör neden gemi alır?, bir astronot neden uzaya çıkar?, bir avukat neden davalara girer?, bir ayakkabıcı neden ayakkabı satar?, bir bahçıvan neden çiçek sularsa gazetecide ondan haber yapar.