N İ Y E ?

Söz bitti.

Çaresizliği, çaresizce seyrediyoruz.

Alev kapanı ilerliyor her yerden.

İs bulutu yağıyor gökten.

Genzimizi yanan canların kokusu yakıyor.

Ağaçların yanarken attığı çığlıklar, kulaklarımızı sağır ediyor.

Halkın çaresizliği, çırpınışı, mücadelesi tüm Türkiye’nin yüreğini sızlatıyor.

Ülkemiz alev alev yanıyor, yakılıyor.

İlk defa mı çıkıyor ülkemizde yangın? Bu her sene bizim kâbusumuz değil mi? Her turizm sezonunda biz bunu yaşamıyor muyuz? Gerek ihmalden, gerek hainlerden nasibini almıyor mu ormanlarımız?

Böylesi bir coğrafyada neden hazırlığımız yok bizim? Yangına havadan müdahale edilmez ise sönmeyeceğini, kontrol altına alınamayacağını öğrenemedik mi daha?  Yetersiz ve cılız helikopterlerin yetmeyeceğini, yetmediğini anlayamadık mı?

Hangarlarda bekletilen THK bünyesindeki uçaklarımızın ve tecrübelerini yıllarca kanıtlamış uzman pilotlarımızın görevden nasıl ayrıldıklarından, ayrılmak zorunda bırakıldıklarından bahsetmeyeceğim. Ateş yakıp kavururken çözüm odaklı olunması lazım zira.

Ama…

Evi ocağı yanan, hayvanı bağı bahçesi yok olan, alev kapanının ortasındaki insanların karşısına geçip “bizim yangın müdahale uçağımız yok. THK’nın

hangarında ki uçaklar hurda. Motoruna kuş yuva yapmış ne demek?”

Niye yok bizim yangın söndürme uçağımız?

Niye hurda dediklerinizin bakımı onarımı yapılmadı?

Niye bu coğrafyada senelerce görev yapmış tecrübeli pilotlarımız görevinin başında değil?

Niye bir ülkenin kaderi sizin itibarınızdan, lüksünüzden, gösterişinizden sonra geliyor?

Yazık. Hem de çok yazık.

Yanan, yakılan bölgeler Türkiye’nin kalbi. Meyvesi sebzesi ile besliyor ülkeyi. İhracatın can damarı. Turizmin merkezi. Köyü kenti kalmadı yanmadık. İnsanı, hayvanı, bitkisi mahvoldu. Evi ocağı, malı mülkü, canı ciğeri kavruldu. Halen cayır cayır yanıyor.

Kelimeler yetersiz bu acıya.

Söz bitti.