Son dönemde yaşanan ekonomik krizin etkilerini uzaktan duymaya yada çarşı pazarda direk görmeye devam ediyoruz. Ne var ki ekonomik krizin vurduğu sanayicinin durumlarını ise ilk kez yakından gördüm. Hafta sonu Kayseri’de bir mobilya fabrikası işleten sanayici ile uzun uzun sohbet etme şansımız oldu. Oğlu öğrenim hayatına Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi’nde devam etmekteymiş onu ziyarete gelmiş. Asıl geliş nedeni ise bulunduğu sıkışık ortamdan biraz olsun kaçmakmış aslında. Biraz havadan sudan muhabbetin ardından iş geldi dayandı ekonomiye.

***

Kendisinden kısaca bahsetmeye başladı. Kayseri Organize Sanayi Bölgesinde orta ölçekli bir mobilya fabrikası var. Türkiye’de en büyük pazar payına sahip ünlü markalardan birine koltuk takımı üretiyor. Fabrikasında daha düne kadar 187 personel görev yapıyordu. Ancak yaşanan ekonomik kriz onları aylar öncesinde sıkıştırmaya başladı. Mart ayından bu yana hiç sipariş almamışlar. Geçtiğimiz hafta ekonominin sıkışması ile 42 işçisini çıkarmak zorunda kalmış. 8 ay boyunca makineler bir kez bile çalışmamış. Ancak bu süreçte de tüm işçilerin maaşları ve devlete ödenmesi gereken sigorta vergi giderleri sürekli ödenmiş. Sekiz ayın bu sanayiciye maliyeti üç milyon beş yüz bin liranın üzerinde. Buna rağmen yılmamış belki bir sipariş gelir makineler yeniden dönmeye başlar diyerek her sabah işçileri ile fabrikaya gelmiş akşam olunca da dağılmışlar. Son olarak işçilerin bir kısmını çıkarması gerektiğinde ise kendisi karar vermek yerine tüm işçilerini toplayarak 42 kişiyi işten çıkarırlarsa önümüzdeki nisan ayına kadar ayakta kalmayı başaracaklarını bu sürede gelecek siparişlerle de çıkan o 42 kişiyi peyder pey işe tekrar alacaklarını anlatarak işten çıkacak 42 kişiyi belirleme işini kendi işçilerine bırakmış. İşçilerin kendi aralarında yaptıkları toplantının ardından işten çıkacak 42 kişi belli olmuş.

***

Bu ana kadar bana anlattıkları normal seyrinde gidiyordu. Sonrasında sesi çatallaşmaya, gözleri dolmaya başladı. bir süre sonra ise hıçkıra hıçkıra ağlayarak anlatmaya devam etti. Çıkan işçilerden bahsetti birinin çocukları üniversitede okuyor bir diğeri ise daha kızını yeni evlendiriyor şimdi onların en çok paraya ihtiyacı olduğu dönemde işlerini kaybettiler. Ekonomik krizin bana faturasından çok evlerine ekmek götüremeyen çalışma arkadaşlarıma üzülüyorum. 42 eve ekmek artık gidemiyor. Onlar benim ailem onlar bu durumda iken ben nasıl rahat uyuyayım. Ülkenin bu durumunu görüp de rahat uyuyabilenimiz var mı? Üretmek ve bu krizide aşmamız lazım. Kendimiz için değil geleceğimiz için üretmeye devam etmeliyiz.