Gün öyle olmuş ki. Eskiden insanlar komşusunun derdine koşmayı bilirdi.

Menfaat değil merhamet daha önde idi.

Şimdi haber kanallarına giriyorsunuz öfke, kin nefret, acımasız duygular.

Gündüz kuşağına giriyorsunuz acıma duygusunu yitirmiş, içindeki canavarı ve tırnaklarını çıkarmış saldırıya hazır bir yığın insan.

Öte yandan çevrende yaşadıklarına bakıyorsun, makam menfaat peşinde koşanlar, bunu elde edince yakın çevresini bile tanımaz hale geliyor.

Çünkü kendini farklı mahallenin çocuğu olarak görmeye başlar.

Aslında makamların gelip geçici olduğunu belli süresinin olduğunu düşünseler böyle yapmamaları gerektiğini belki de hatırlayacaklar.

Bu durum insanların muhakeme yeteneklerini kullanamadıklarını refleksleri ile hareket ettiklerini bize gösteriyor.

Dün yine Samsun’da bir öğrenci servisinde bir çocuk unutuldu. Çocuk akşama kadar (okul çıkışına) kapı kilitli araçta kaldı. Soğukta üşümüş kilitli araçta korkmuş vaziyette beklemiş. Öğrenci taşıma servislerinin bazı kriterleri yok mu? Var.

Öğrenci taşıma servisi için Milli Eğitim Müdürlüklerinin denetimi ihaleye katılımı şartları da belli.

Peki bu kadar basına yansıyan olaydan sonra hala devam ediyor olması neyin nesi?

Bana göre servis şoförlüğü yapan şoförlerinde aklını kullanmadığı, araçta çalışan hostesinde aynı durumda olduğunun göstergesidir.

Refleksleri ile hareket edenler bunlar.

Sistem yok, mantık yok, muhakeme yok. Belki de bu işi alırken referans olanlarında benim mahallemin insanı yazıktır dediği bir durum.

Bunu derken de bizim mahallenin insanından başka yerde başka bir menfaat temin edileceği düşünülmüştür.

Ancak birçok kişi yada üç beş kişiyi mutlu ederken, birçok insan mağdur ve mutsuz oluyor.

Sistematik çalışılmadığı sürece bu tür olayların yaşanacağını bilmekte fayda var.

İnsanları ayıran hep menfaat davası değil midir?

Başkalarının haklarını ihlal etmek değil midir?

Şu da asla unutulmamalıdır.

Dozu ayarlanamayan menfaat her türlü ahlaksızlıkları harekete geçirir.