Gazeteci Kırılır, Ama Ülke Karanlığa Teslim Edilmez

Biz gazetecilerin kalemi güçlüdür ama yüreği ince bir camdandır.

Memleketin derdi bizi büyütür; dünyanın acısı bize yol gösterir.

Ama bazen öyle bir an gelir ki, gördüğün haksızlıklar, duyduğun ihanetler, seyirci kalan kalabalıklar insanın içine çöker.

Bir gün önce “Basının gücü bittiyse, ülkenin umudu bitmiştir” diye yazmışım.

Meğer kendi ruh hâlimin fotoğrafını çekmişim farkında olmadan.

Ertesi gün elim gitti, “Paydos” dedim.

Çünkü yazdığın kelimeler kimsenin kılını kıpırdatmıyorsa, insan kendine soruyor:

“Bunca söz kime gidiyor?”

Tam o sırada meslektaşım Çiçek Yaman Bozoğlu aradı.

“Hayırdır?” dedi.

İçimi döktüm.

O ise tek cümleyle toparladı durumu:

“Zaten istedikleri bu… Biz sustukça onlar kazanacak.”

Akbelen’den Yükselen Feryat, Kırılan Kalemi Onardı

Sonra Akbelen’den yükselen o sarsıcı ses düştü önüme:

“Yeter artık… Toprağıma dokunmayın. Zeytinime çökmeyin.”

Bir köylünün feryadı bazen yüzlerce köşe yazısından güçlüdür.

O ses bana şunu hatırlattı:

Benim kırgınlığım bir anlıkken,

Onların kırgınlığı bir ömürlük.

Akbelen köylüsü toprağı için direniyor.

Biz gazeteciler kelimelerle direniyoruz.

Birimiz susarsa, diğerinin direnci yarım kalır.

Ve bir memleket, susanların omuzlarında değil; konuşanların, direnenlerin omuzlarında durur.

Paydos Yok Çünkü Bu Ülkenin Umudu Var

O yüzden “Paydos” demekten vazgeçtim.

Akbelen’in sesi bana yeniden hatırlattı:

Bu ülkede hâlâ umut var.

Yeter ki yazan susmasın, hakkı arayan yorulmasın.

Ve finali Uğur Mumcu’nun o unutulmaz sözüyle yapayım:

“Bir kişiye yapılan haksızlık, bütün topluma yönelmiş bir tehdittir.”

Bu yüzden buradayım.

Bu yüzden yazıyorum.

Ve bugün bir kez daha söylüyorum:

Akbelenlerin yanındayım.

Kalemim de vicdanım da ayakta.