Alman Başbakanı Merz’in çantasını kendi taşıdığı fotoğraf Türkiye’de olay oldu. Sosyal medya bir anda “Bizde neden böyle değil?” sorularıyla doldu.

Doğru soru bu aslında.
Bir liderin elindeki bavulun ağırlığı değil mesele; devletin omuzlarındaki zihniyetin ağırlığı.

Benim hafızamda ise bu kare çok eski…

Yıllar önce İsveç’te, dönemin Başbakanını bankamatik kuyruğunda kendi kartıyla para çekerken görüntülemiştim. Fotoğrafı Türkiye’de Hürriyet Gazetesi manşetten verdi.
Aynı kareyi İsveç basınına servis ettiğimde Finlandiya’da sadece tek sütunda yer buldu.
Çünkü onlar için bu olağan…
Bizim için ise hâlâ şaşkınlık konusu.

Bizde Gösteri, Onlarda Sadelik Normal

Türkiye’de bir siyasetçi uçağa binerken koruma ordusu, konvoylar, sirenler…
Ne kadar kalabalıksan o kadar güçlüsün zannedilir.

İskandinav siyaset kültüründe güç; mütevazılıkta ve erişilebilirliktedir.
Vatandaşın arasında yürümek, kendi bavulunu taşımak, sıraya girmek…
Devlet ciddiyetidir.

Bizde ise devlet protokolü zaman zaman gösterişli bir törene dönüşür.

Asıl Gerçek: Siyasetçiyi Biz Havaya Sokuyoruz

Unutmayalım, Türkiye’de siyasetçiyi havaya sokan da yine biziz.
Seçim zamanı kapımıza gelip oy için gülücük saçan siyasetçi, koltuğa oturunca değişiyorsa, bunda seçmenin payı yok mu?

Bizim kültürümüzde siyasetçi seçildikten sonra bir anda “ulaşılamaz” olur. Seçmen de bir anda “emanet veren vatandaş” olmaktan çıkar; sanki emir eri gibi siyasetçinin yanında el oğuşturur, boyun büker.

Oysa demokrasi tam tersidir:
Siyasetçi halkın hizmetkârıdır, halk siyasetçinin değil.

Bir gün bu zihniyet değişirse;
bir Alman Başbakanı Türkiye’ye geldiğinde kendi çantasını taşıyor diye şaşırmayız.
Çünkü kendimizde de görürüz.

Mesele bavul değil,
devlet anlayışı ve vatandaş bilinci.

Biz ne zaman siyasetçiyi havaya sokmaktan vazgeçer,
sorgulayan, hesap soran, “ben seçtim seni” diyen bir topluma dönüşürsek…

O zaman gerçekten demokratik standartlardan söz edebiliriz.

Ve inanın, o gün geldiğinde
Bu fotoğraflar haber bile olmayacak.