Dilim varmıyor söylemeye

Canım yanıyor aklıma gelince

Ama biliyor musunuz?

Bizim Cino’muz öldü

Muğla basınının acısı büyük…

Usta gazeteci… Kalemi güçlü yazar…

Muğlaspor  sevdalısıydı o, Muğlaspor öksüz kaldı.

Ama en çok da aslan gibi iki evladı yetim kaldı.

Evlatları onun her şeyiydi…

Hayatını çocuklarına ve Muğlaspor’a adamış bir babaydı o.

Daha yeni kutlamıştık son doğum gününü...

Nerden bilecektik son doğum günü olduğunu

Çok severdin doğum günlerini….

O benim abimdi.

Sohbetlerimiz yarım kaldı.

Dedikodularımız bile öyle…

Yapacak çok şeyimiz vardı daha.

Şimdiden özledim o sesini:

“Napıyon ihtiyar? ”diyerek attığın kahkahalarını…

***   ***

Muğlaspor sevdalısıydı.

Sadece bir takım değil, bir hayat biçimiydi senin için…

Her maçta, her adımda, takımının yanındaydı.

Muğla’nın rüzgarı gibi serin,

Gönlü kadar genişti sevgisi.

Her fırsatta dile getirirdin anne özlemini

Anne özlemin geçti mi abi?

Bu kadar mı çok özlemiştin anneni, kız kardeşini?

Kavuştun işte…

Ruhun huzur buldu belki ama

Bize bıraktığın boşluk, koca bir dağ gibi çöktü yüreğimize.

Ne çok sevenin varmış be abim…

Uğurlamaya gelenler sığmadı camiye, Kurşunlu’ya…

Bir görseydin o kalabalığı…

Elini çenene götürür, gülerdin:

“Vay be, ne sevenim varmış…” derdin.

Kimler kimler geldi seni uğurlamaya…

Çiçekler, çelenkler yetmedi Kurşunlu’nun avlusuna,

Evlatların vardı en başta….

Aslanlar gibi…

Dimdik durdular tıpkı babaları gibi.

Senin onurundu onlar, hep gurur duydun onlarla

Şimdi biz de onlarla gurur duyduk.

Sen gittin abim…

Ama geride bıraktığın dostluk, sevgi, emek…

Hiçbir zaman unutulmayacak…

Biz unutmayacağız.

Ruhun şad olsun.

Mekânın cennet olsun, abim…

Biz seni hep ‘Cino’ diye anacağız…